Neriman KALYONCUOĞLU

Kayıp Adlar

Adımı aldılar elimden,
Bir gecede sustu tarih, sustu zaman.
Dilimi kopardılar kökünden,
Türkçem düşlerimde saklı şimdi yalnızca.

Caminin taşları soğuk, ezan sessiz,
Dualar yetim, yollar ıssız.
Bu topraklarda bir masaldık biz,
Şimdi hayal bile olmaktan uzağız.

Anamın ninnisi yankılanmaz artık,
Babamın nasihatleri Bulgarca bir yankı.
Ama kalbimde bir sancı,
Kimliğim, kanımda akıp duran bir çağrı.

Göç yollarında eksik çocuk sesleri,
Evlerimizde kalan yarım hikayeler.
Bir damla gözyaşı gibi düştü bizden geriye,
Her damla, vatan diye inler.

Unutmayız biz bu yarayı,
Adımızı yazacağız yeniden toprağa.
Her dua, her kelime birer çağrı,
Kimliğimizi yaşatacağız sonsuza.

Acı büyüktür, ama biz de büyüğüz,
Direniş bir çınardır, kökü derindeyiz.
Unutmadık, unutmayacağız,
Bu hikaye bizim, biz yazacağız.

__________________________________

Sessiz Çığlık

Göz yaşlarımız bitti,
Ama acılarımız dinmedi.
Kalplerimiz kırık, dayanamıyor artık,
Hangi söz iyileştirir, hangi zaman yatıştırır?

Okullarımız kapandı,
Türkçe harfler karanlığa gömüldü.
Mezar taşlarımız kırıldı birer birer,
Adlarımız Slav gölgesine büründü.

Düşünmek bile yasak, Türkçe bir hayal,
Bir kelime, bir şarkı bile suç sayıldı.
Gülmek yabancı oldu dudaklarımıza,
Hayal etmek bile yasaklanan bir umut.

Biz kime anlatırız bu sessiz çığlığı,
Kime deriz, “Adımız vardı, dilimiz vardı”?
Bir halkın geçmişi, geleceği talan,
Ama direniyoruz hâlâ, unutmadık asla!

Göz yaşlarımız bitti belki,
Ama öfkemiz bir nehir gibi derin.
Bir gün geri dönecek tüm sözlerimiz,
Türkçe düşlerimiz, Türkçe hayallerimiz.